H.G.Wells’in Körler Ülkesinde adlı öyküsünde bir dağcı, geçirdiği kaza sonunda, dış dünyayla ilişkisi olmayan bir köyde bulur kendisini.
Bir hastalıktan dolayı tüm köy halkı nesiller önce kör olmuştur ve artık köyün kültüründe görmekle ilgili kelimeler bile kalmamıştır. Dağcının görmekten, renklerden, kuşlardan söz etmesini onun deliliğine verirler. Dağcı görmek diye bir şeyin olduğuna inanmaları için onlara uzaktan bakıp ne yaptıklarını, kimin elini kolunu oynattığını söyleyebileceğini anlatır. Köylüler önce kabul ederler, ama sonra bir duvar arkasına geçip ellerini kollarını oynatırlar ve “görmek diye bir şey olsaydı oradan da görürdün çünkü sana hep aynı mesafede kaldık” derler. Deliliğinin kaynağının da burnunun iki yanındaki ıslak şeyler olduğunu, bu ıslaklıkları kızgın demirle söndürürlerse hiçbir deliliğinin kalmayacağını söylerler.
Üstelik bu arada kahramanımız köyden bir kıza da âşık olur. Karar zamanı gelir. Gözlerini dağlatıp köyde kalmak mı, kaçıp bilmediği çıkış yolunu aramak mı?
Soru bir hikâye kahramanı ile ilgili olunca “ben de olsam kaçardım” demek kolay.
- Aklınızı ve yaratıcılığınızı söndürüp var olan, kalıplaşmış, sorgulanmayan kavramların içinde kalıp terfi etmek, kabul görmek mi?
- Yoksa nerede olduğunu bilmediğiniz çıkış yolunu aramak mı?
Ali Sinan Sertöz - Bilim ve Teknik, Ocak 2016
