Adam koca bir danayı kurban kesti ve büyük bir ateş yaktı, kızına dedi ki:
- ''Kızım, sevdiklerimizi ve komşularımızı çağır ve gelip bizimle oturup et yesinler..."
Kızı bağırdı:
- ′′Evimizde yangın çıktı yetişin ahali, evimizdeki bu yangını söndürmemize yardım edin!"
Birkaç dakika içinde bunu duyan bir grup insan yangını söndürmek için yardım etmeye koşup evlerine geldiler.
Diğer komşular, akrabalar bu feryadı duymamış gibi davrandılar, feryada kulak tıkadılar.
Yardıma gelenler kurban kesen ailenin kurban etinden yiyip içtiler, karınlarını doyurdular, giderken de elerine birer parça et verildi.
Baba şaşkındı, kızına döndü ve dedi ki:
- ''Kızım, yangın var diye bağırdın ama gelen insanları tanımam; daha önce hiç görmedim, peki sevdiklerimiz, dostlarımız ve meslektaşlarımız nerede?"
Kızı, gözleri dolu dolu dedi ki:
- ''Evimizdeki yangını söndürmeye yardım etmeye gelmeyenler, bizi yangına terkederler. Onlar, bizim dostumuz, arkadaşımız, akrabamız değillermiş..
Komşu olup; dost, akraba olmayı, dostluk yapmayı, cömertliği ve misafirperverliği hak edenler bunlarmış demek ki baba..."
Sonuç:
Bir felaket anında kim yanınızda değilse, ona arkadaş, dost, kardeş, akraba, aile demeyin...
Çünkü onlar; sizin yüzünüze gülen ancak nezaketinizi, cömertliğinizi, insanlığınızı hak etmeyenlerdir.
(Alıntı)
